Enschede huilt Een buurt, die wel veel zorgen had, maar die ook vol verhalen zat, vol humor en gezelligheid, die buurt zijn we voor eeuwig kwijt. Daar waar het vol van kinderen was, verschillend van geloof en ras, maar in hun spel gelijkgezind loopt nu geen enkel kind. In de oorlog stond de stad in brand op Pathmos, Zwik en Hogeland: meer dan een halve eeuw nadien kun je daarvan nog sporen zien. Nu is, in de heerlijke maand mei, bij vogelzang, zo vrij en blij, de stad opnieuw iets aangedaan dat nooit en nooit voorbij zal gaan. Arm Enschede, verberg je in de armen van je koningin en huil, want daar is reden voor en huil dan maar aan één stuk door.gedicht van Willem Wilmink (1936-2003) met betrekking tot ramp in Roombeek van zaterdag 13 mei 2000 |
|
Enschede huilt; na de vuurwerkramp in 2000 schreef de Enschedese dichter Willem Wilmink dit gedicht.
Een tekst, recht uit het hart, door de ogen van een rasechte Enschedeër, die herkenbaar was en gelijk ook troost bood. Bijna 24 jaar na de vuurwerkramp en ruim 20 jaar na het overlijden van Wilmink, is het gedicht vereeuwigd in het straatbeeld van onze stad. Precies op de plek waar de ramp zich voltrok, met op de achtergrond het gebouw dat als een stille getuige een centrale plek in het Roombeek van nu heeft.
Het metalen kunstwerk is op initiatief van Mieke Jansen en Albert Haarman gemaakt en geplaatst. Bij de onthulling was ook de weduwe van Willem Wilmink aanwezig. Het beeld is gefinancierd door geld vanuit het wijkbudget en initiatiefkracht Noord.
Het is een kunstwerk dat deze plek siert en de herinnering levendig houdt aan zowel de vuurwerkramp als Willem Wilmink.
Bron: Facebook Groups Roombeek voor de ramp ↗ (inloggen vereist)